Богдай

Бер игенче, сигез яшендәге углы Хөсәенне янына алып, игеннәрнең ни хәлдә икәнен күрер өчен, басуга китте. Юлда бер игенлеккә очрадылар, богдайларның барысы да башакларын җиргә карап игәннәр, арада берничәсе генә башларын югары күтәреп, теп-текә торалар иде. Хөсәен бу хәлне искәрде. Әтисенә әйтте:
— Әти! Карачы бу богдайларны: мескиннәр! Ничек муеннары бөгелгән… Мәшәаллаһ, әнә тегеләре! Ниндәй теп-текә, егет сыман торалар!
Атасы атны туктатты. Арбадан төшеп, богдайларның ике төрлесеннән дә өзеп алды. Бөртекләрен чыгару өчен башакларын учлары эчендә угалады. Шуннан Хөсәенгә әйтте:
— Кара, углым! Боларның эчендә никадәр күп богдай бар! Менә шуның өчен дә боларның башлары иелгән… Инде шул, текә торганнарны кара — эчләрендә бер әйбер дә юк! Болары бер тиен дә тормый. Моннан гыйбрәт ал, углым: текә башлы булу гакылсызлыктан килә.

Беренче тапкыр «Балалар өчен вак хикәяләр» җыентыгында 1910 елда басыла. Дәрдемәнд җыентыкка кергән әсәрләр турында «Башка телләрдән күчереп тәртиб ителде» дип искәрмә калдыра.