Берничә сәгатьтән соң, аталары балаларын янына чакырып: «Алмаларны нишләттегез?» — дип сорады. Өлкән углы әйтте:
— Әти! Мин алманы ашадым. Эчендәге орлыкларны җыеп куйдым. Бакчабызга чәчеп алма агачы үстермәк буламын.
— Яхшы иткәнсең, углым! — диде атасы.
Уртанчы углы әйтте:
— Мин алманы ашадым. Бик тәмле, татлы җимеш икән. Әтиемә Хак Тәгалә исәнлек бирсен дип дога кылдым.
Атасы янә: «Яхшы иткәнсең, углым!» — диде.
Өченче углы Гали атасына карап әйтте:
— Алманың яртысын ашадым...
Атасы әйтте:
— Яртысын нишләттең?
Гали куркып кызарып әйтте:
— Күршебезнең углы Вәли авырып ята. Барып яртысын аңа бирдем. Бик куанды, дога кылды.
— Бәрәкалла, углым! Син бигрәк тә яхшы иткәсең! — дип, атасы Галинең битеннән, күзләреннән үпте.
(Хуҗаи Сыйбианнан)
